[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Boba polując" na utalentowanych wykonawców dla swojej wytwórni płytowej. Współpraca ta zaowocowała
przebojem Stir It Up, nie zmieniając jednak nic w karierze The Wailers", którzy opuścili w 1968 roku Studio
One i podjęli muzyczne poszukiwania pod opieką Lee Scratch" Perry'ego. Był to jeden z najbardziej twórczych
okresów w historii tria, zadecydował on też o przyszłym rozwoju brzmienia grupy, przede wszystkim dzięki
przyjęciu na stale sekcji rytmicznej złożonej z Astona i Carltona Barrettów. Zmieniła się radykalnie wokalna
strona twórczości zespołu. Lee Perry zmienił brzmienie zespołu, wysuwając na pierwszy plan gitarę basową
Astona Barretta, nadając też dominującą rolę śpiewowi Boba, Petera i Bunny'ego. Rezultatem tej współpracy są
płyty Soul Revolution l i II, Rasta Revolution i African Herbsman.
W 1970 roku The Wailers" założyli własną wytwórnię Tuff Gong, w której wydawali single
produkowane przez Boba Marleya. Mimo niezwykłej popularności tria, nie opuszczały ich kłopoty
przeważnie finansowe. W 1973 roku byli już nawet gotowi rozwiązać się ze względu na brak środków do
kontynuowania działalności, gdy pojawił się Chris Blackwell szef Island Records oferując im umowę na
wydanie płyty w Wielkiej Brytanii. Wyłożywszy 5000 funtów szterlingów, Chris Blackwell stał się posiadaczem
prawa wydania płyty, którą okazała się być Catch A Fire. Poparta kilkumiesięcznym tournee po Wyspach,
przyniosła The Wailers" popularność i uznanie w Europie, otwierając nowy rozdział w historii reggae, która
stawała się zjawiskiem międzynarodowym. Wydana w listopadzie 1973 roku płyta Burnin była ostatnim
longplayem Wailersów" Bunny odmówił uczestnictwa w koncertach poza Jamajką, Peter Tosh zaś nie godził
się na pracę dla Chrisa Blackwella, decydując się na prowadzenie solowej działalności. Ironia losu, stawiających
swe pierwsze kroki w światowym show-biznesie The Wailers", była olbrzymia popularność utworu I Shot The
Sheriff w wykonaniu Erica Claptona.
Odejście Bunny'ego i Petera skłoniło Boba do podjęcia współpracy z żeńskim triem wokalnym l
Threes", w składzie: Rita Marley, Judy Mowatt oraz Marcia Griffiths. Przy udziale l Threes" oraz nowego
gitarzysty Ala Andersena nagrali płytę Natty Dread, która wyniosła zespół na sceny Wielkiej Brytanii i Stanów
Zjednoczonych, wzbudzając entuzjastyczne zainteresowanie reggae i Bobem Marleyem. Z tego samego okresu
pochodzi pierwsza koncertowa płyta formacji, zatytułowana po prostu: LIVE!
W 1976 roku wydali Rastaman Vibration, a status światowej gwiazdy zapewniły Bobowi piosenki
wydane, na pochodzącej z 1977 roku, płycie Exodus. Dużym sukcesem była wydana w 1978 roku Kaya,
zawierająca piosenki miłosne, choć znalazły się na niej trzy niebywałe utwory: Crisis, Running Away i Time Will
Tell. Dobra passa zespołu trwała, przynosząc kolejną płytę koncertową: Babylon By Buss i rewelację w postaci
Survival. Zarejestrowana na niej piosenka Zimbabwe stała się pieśnią afrykańskich bojowników o wolność,
którzy zgotowali Bobowi wielką niespodziankę dwa lata pózniej w 1980 roku, kiedy to upadł kolejny bastion
kolonializmu Rodezja. The Wailers" uświetnili obchody uzyskania niepodlegości przez Zimbabwe w 1980
roku, po czym udali się na tournee po Europie i Stanach. W tymże roku ujrzała światło dzienne ostatnia ptyta
The Wailers" z Bobem Marleyem Uprising, który ostatni swój koncert zagrał 23 września 1980 roku w
Pittsburgu. W uznaniu zasług, jakie poczynił dla pokoju światowego, przedstawiciele narodów Afryki przy ONZ
przyznali Marleyowi Medal Pokoju ONZ. Jest to fakt przemilczany nawet przez autorów obu biografii Boba
Stephena Davisa i Timothy White'a.
Pod koniec roku 1980 dal o sobie znać rak płuc i mózgu, który wycieńczał go od ponad dwóch lat.
Próby leczenia podjęte w klinice doktora Isselsa w Alpach Bawarskich nie uratowały Boba. Przewieziony do
Cedars Lebanon Hospital w Miami, zmarł tam 11 maja 1981 roku. Jego rola w muzyce reggae, w kulturze
57
Trzeciego Zwiata, w wyniesieniu Rasta do rangi międzynarodowej i jego pozycja obrońcy praw wszystkich
prześladowanych wymyka się wszelkim próbom opisu
Po śmierci Boba, w 1981 roku, zespół funkcjonował pod kierownictwem Astona Barretta do kwietnia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]