Costin Wagner Jan Milczenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tyle lat, pomyślał. Wrócić, by zastać wszystko w takim stanie jak przedtem. Mieszkanie
P�rssinena. Stara kanapa. Sny nie istniały.
Ta sama miła dama zapytała, czy przynieść mu kawy.
Nie, dziękuję powiedział. Dobra obsługa. Dobry hotel.
Poczuł, że podszedł do recepcji i zaczął rozmawiać ze stojącym tam młodym
człowiekiem. Tak, zostaje tylko na jedną noc. Jeden dzień i jedną noc. Młody człowiek
wpatrywał się w ekran i stukał palcami w klawiaturę.
Nie ma problemu, panie& Korvensuo.
Dziękuję.
W jadalni rozbił skorupkę jajka. %7łółtko rozlało się na bułce, a on jednak wypił kawę.
Zjadł jogurt, wmieszał do niego nieco marmolady.
W końcu kelnerzy wynieśli bufet i z rozmachem ściągali obrusy ze stołów. Jakaś mała
dziewczynka; dwu- lub trzylatka przebiegła przez salę i przypatrywała mu się wielkimi,
ciekawskimi oczami. Matka wzięła ją na ręce i go przeprosiła.
Nie ma problemu powiedział i zaczął stroić miny. Dziewczynka uśmiechnęła się
speszona.
Wrócił do pokoju, łóżko zostało zasłane. W pobliżu, w innym pokoju, huczał odkurzacz,
a P�rssinen siedział w kucki w swoim samochodzie i usuwał plamy, których nie mogło tam być.
Zjechał windą do podziemnego garażu i wsiadł do auta. Szosa była zalana słońcem. Cóż
za wspaniałe lato. Jeśli utrzyma się taka pogoda. Czego nigdy nie można być pewnym. Mimo
najszczerszych chęci.
Zaparkował tak, by mieć w zasięgu wzroku szary, betonowy kloc na wzniesieniu.
Mieszkanie P�rssinena między drzewami. Okno. Opuszczone żaluzje. Plac zabaw. Dzieci. Jeden
chłopiec i dwie dziewczynki. Dziewczynki zjeżdżały ze zjeżdżalni, chłopiec bujał się na
huśtawce.
Ani śladu P�rssinena.
Wysiąść z samochodu, iść spokojnym krokiem, pozdrowić dzieci, zastukać w okno,
a jakiś obcy człowiek otworzy i powie: P�rssinen? Nigdy o nim nie słyszałem. O co chodzi? .
Aku. Laura.
Dziewczynki zjeżdżały ze zjeżdżalni, chłopiec bujał się na huśtawce. Jak szalony. Coraz
wyżej, aż Korvensuo nabrał przekonania, że lada moment przekoziołkuje.
Lecz to było niemożliwe. Sam nauczył się tego, gdy był dzieckiem. Choćby nie wiem jak
się wysilać, na huśtawce nie można wykonać obrotu o trzysta sześćdziesiąt stopni.
Oczywiście można spaść i poważnie się potłuc. To mu się zdarzyło. Kolano krwawiło
i dopiero wiele lat pózniej pewien lekarz wysnuł przypuszczenie, że jego uszkodzona łękotka
mogła być efektem tego upadku.
P�rssinen wyszedł na zewnątrz i przeciągnął się. Zawołał coś niezrozumiałego do dzieci.
Korvensuo usłyszał tylko przytłumiony głos. P�rssinen poczłapał wzdłuż drogi i zniknął.
Zmierzał w kierunku supermarketu.
Poczekać, pomyślał. Poczekać na powrót P�rssinena. Zadać pytanie. Otrzymać
odpowiedz. Nie zobaczymy się więcej, powie na koniec.
Zadzwonił do Marjatty. Była z Aku na mieście. Syn wyrwał jej komórkę z ręki i zapytał,
czy ojciec jest już w drodze do domu.
Głos Aku.
Tak, pomyślał i milczał.
Potem wyjaśnił Marjattcie, że sprawa nieco się przeciągnie. O dzień, może dwa. Nie wie
dokładnie jak długo.
Marjatta zapytała, czy widział program H�m�l�inena, kobietę, matkę dziewczynki, którą
wówczas zamordowano, i policjanta prowadzącego wtedy śledztwo.
Nie, powiedział.
P�rssinen wrócił. W dłoni trzymał białą, plastikową torbę. Mleko, cukier, jajka,
śliwkówka.
Posiedzieć przez chwilę u P�rssinena. W cieniu. Obejrzeć stare filmy.
Nie, powiedział, przegapiłem. A o czym opowiadali?
Marjatta stwierdziła, że było jej żal tej kobiety.
Aku chciał iść do kina. Korvensuo życzył im dobrej zabawy i wyłączył komórkę. Przeszył
go dreszcz.
P�rssinen wszedł do domu i już więcej się z niego nie wyłonił. Chłopiec też w końcu
poszedł, prawdopodobnie na obiad. Dziewczynki odjechały rowerami. Mocno naciskały na
pedały. Jak Pia Lehtinen.
Gotowy? , zapytał P�rssinen, a on odpowiedział: Co masz na myśli? .
Timo Korvensuo siedział w samochodzie, z dłonią na klamce, gotów, by wysiąść. Zadać
ostatnie pytanie P�rssinenowi. Pożegnać się. Otworzył drzwi i ponownie je zamknął. Otworzył
i znów zamknął. Kilka razy wysiadał i robił parę kroków. Potem wracał do auta, opadał na fotel
i przyglądał się pustemu krajobrazowi.
Pia Lehtinen naciskała mocno na pedały i zbliżała się do niego.
Chłopiec wrócił i bujał się na huśtawce. Jak szaleniec. Zatrzymywał się i znów nabierał
rozpędu. Zatrzymywał się i znów nabierał rozpędu&
Timo wysiadł z samochodu. Szedł, krok za krokiem. Chłopiec nie zwracał na niego uwagi
do czasu, gdy odłożył marynarkę w trawę i usiadł na drugiej huśtawce.
Sprawdzimy, kto się wyżej rozhuśta? zapytał Korvensuo, a chłopiec wpatrywał się
w niego.
Korvensuo katapultował się w górę. Ukłucie w żołądku. Słyszał śmiech chłopca.
Obok niego przemknęło okno P�rssinena.
Dalej, rozbujaj mnie! zawołał.
Chłopiec zwlekał przez chwilę. A potem rzucił się na huśtawkę. Korvensuo czuł kłucie,
rwanie i możliwość wykonania pełnego obrotu.
Pia Lehtinen jechała dalej. Wysiadł z małego, czerwonego samochodu, obejrzał się za nią
i poczuł słońce na czole.
Gdy nadszedł odpowiedni moment, puścił się.
Uderzenie wydało mu się słabe.
Ojej krzyknął chłopiec.
Korvensuo wziął marynarkę i brnął przez świeżo skoszony trawnik w kierunku drzew.
Krok za krokiem.
Wsiadł do samochodu i ruszył. Ból pulsował w prawej kostce i prawej łopatce.
Okno P�rssinena było zasłonięte żaluzjami, a chłopiec wciąż trzymał huśtawkę.
3
Kimmo Joentaa nigdy jeszcze nie widział ani S�ndstroma, ani Ketoli w takim stanie.
S�ndstrom krzyczał. Po każdym zdaniu rzucał czymś o stół lub o podłogę. To chyba segregatory
lub coś w tym rodzaju, pomyślał Joentaa. Ketola milczał. Nie powiedział ani słowa.
Heinonen usilnie wpatrywał się w ekran swojego komputera, Gr�nholm niewzruszony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki